Εμπρός της γης οι επιστήμονες

INFOWAR

Η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Ευτύχη Μπιτσάκη, «Οι θύελλες της προόδου» (εκδόσεις ΚΨΜ), συμπίπτει με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος για την υποστήριξη της επιστήμης. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν οι υποστηρικτές του κινήματος είχαν διαβάσει το βιβλίο

Αχ αυτοί οι ειδωλολάτρες, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από πολιτική οικονομία Κάρολος Μαρξ

Ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς λέγεται ότι έγραψε το πρώτο ποίημα για τους νερόμυλους – και σίγουρα κανένας δεν διεκδίκησε να του κλέψει αυτή την πρωτιά. Οι σύγχρονοί του ποιητές πρέπει να θεωρούσαν ότι αποτελεί το πιο ανέμπνευστο δημιούργημα της εποχής. Για τον Αντίπατρο, όμως, η συγκεκριμένη εφεύρεση υποσχόταν να φέρει από μόνη της τη χειραφέτηση των γυναικών και ίσως μια ημέρα την απελευθέρωση των σκλάβων.

«Αχ αυτοί οι ειδωλολάτρες», θα του απαντούσε μερικούς αιώνες αργότερα ο Καρλ Μαρξ, «δεν καταλαβαίνουν τίποτα από πολιτική οικονομία».

Αυτό ακριβώς το πνεύμα της αφελούς αισιοδοξίας φάνηκε να κυριαρχεί και στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις υπέρ της επιστήμης που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στις ΗΠΑ και σε αρκετές μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Με αφορμή την ημέρα της Γης και ως απάντηση στις θεωρίες του Ντόναλντ Τραμπ, ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι μια απάτη των Κινέζων, δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες κατέβηκαν στους δρόμους με το σύνθημα Science not Silence – Επιστήμη όχι Σιωπή. Ειδικότερα στις ΗΠΑ, οι συγκεντρωμένοι ζητούσαν και τη συνέχιση της κρατικής χρηματοδότησης για την έρευνα, την οποία ο Τραμπ απείλησε να ψαλιδίσει για να αυξήσει τους πολεμικούς εξοπλισμούς.

Πώς ακριβώς αντιλαμβάνονται όμως την έννοια της επιστήμης και της προόδου οι διαδηλωτές; «Με την επιστήμη», εξηγούσε από τα μεγάφωνα της συγκέντρωσης στην Ουάσινγκτον ο γνωστός παρουσιαστής επιστημονικών εκπομπών, Bill Nye, «είμαστε σε θέση να προσφέρουμε τροφή σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, να χτίζουμε μεγάλες πόλεις και να δημιουργούμε αποτελεσματικές κυβερνήσεις».

Θα έλεγε άραγε τα ίδια αν αντί για την Ουάσινγκτον μιλούσε ανεβασμένος πάνω σε ένα βαρέλι σε μια βραζιλιάνικη φαβέλα, σε μια παραγκούπολη της Βομβάης ή σε κάποιο δικτατορικό καθεστώς της υποσαχάριας Αφρικής;

Αρκετοί ακόμη αναλυτές παρουσίαζαν μια καθαγιασμένη, απολιτική και κυρίως αταξική επιστήμη η οποία από μόνη της είναι σε θέση να φέρει την ειρήνη και την ευημερία στους κατοίκους ολόκληρου του πλανήτη – εάν δεν συναντούσε απέναντί της τον Ντόναλντ Τραμπ.

Στις ΗΠΑ ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι οι δαπάνες για τη βασική έρευνα περιορίζονται σταθερά από την εποχή του Κλίντον. Στην Ευρώπη πολύ λίγοι διαδηλωτές μίλησαν για τη διασύνδεση των πανεπιστημίων με τις μεγάλες βιομηχανίες που περιορίζει τους ορίζοντες της επιστημονικής σκέψης.

Για να μην παρεξηγηθούμε, η πραγματοποίηση των συγκεντρώσεων υπέρ της επιστήμης είναι μια αχτίδα φωτός απέναντι στον σκοταδισμό του Ντόναλντ Τραμπ και θα έπρεπε να βρει μιμητές και στην Ελλάδα. Οπως όμως συνέβη και με το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, το γεγονός ότι ζητάμε να απομακρυνθούμε από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθούμε τις αυταπάτες του νέου καθεστώτος για την έννοια της προόδου.

Το βιβλίο του Ευτύχη Μπιτσάκη είναι ένας πολύτιμος οδηγός σε αυτή την προσπάθεια καθώς μας ξεναγεί στον τρόπο με τον οποίο η ανθρωπότητα αντιλαμβανόταν την έννοια της επιστήμης και της προόδου σε κάθε εποχή.

Στην αρχαιότητα, εξηγεί στο βιβλίο του, η έννοια της προόδου ήταν διάχυτη στη σκέψη των ανθρώπων αλλά έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο στη φιλοσοφία και την αρχαία γραμματεία – γεγονός απόλυτα κατανοητό αφού «η γενίκευση της δουλείας έκανε λιγότερο επιτακτική την ανάγκη για τεχνικές καινοτομίες».

Υπό αυτή την έννοια, το ποίημα του Αντίπατρου για τους νερόμυλους και η αφελής αισιοδοξία του για την αλλαγή της κοινωνίας μέσω της τεχνικής προόδου αποτελούσε μάλλον εξαίρεση στην κυρίαρχη σκέψη της εποχής.

Η ανθρωπότητα θα πρέπει να περιμένει την άφιξη της αστικής τάξης για να γνωρίσει την έννοια της προόδου όπως παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα. Ο Μπιτσάκης μάς εισάγει στον νέο αυτό κόσμο μέσα από δύο έργα: τη «Νέα Ατλαντίδα» του σερ Φράνσις Μπέικον και την «Ουτοπία» του Τόμας Μουρ.

Στο πρώτο έργο κυριαρχούν οι αστικές αυταπάτες ότι η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας θα φέρει την ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη για το σύνολο του πληθυσμού. Αντίθετα στην «Ουτοπία» του, ο Τόμας Μουρ μάς προσγειώνει στη σκοτεινή πλευρά της προόδου. Οι φρικτές εργασιακές σχέσεις που γνωρίζει το νέο προλεταριάτο και η καταστροφή της υπαίθρου είναι μερικές μόνο από τις παρενέργειες, τις οποίες η νεαρή αστική τάξη προσπαθούσε τότε να κρύψει κάτω από το χαλί.

Το βιβλίο του Ευτύχη Μπιτσάκη δεν ζητά να βάλει φρένο στην ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας. Αντίθετα, είναι μια ωδή στην ικανότητα του ανθρώπου να μεγαλουργήσει. Παρουσιάζοντας όμως τη σκοτεινή πλευρά της σημερινής ανάπτυξης (τη διαρκή πυρηνική απειλή, την παρέμβαση στην τροφική αλυσίδα, την υποταγή της επιστημονικής έρευνας στην πολεμική βιομηχανία κ.ά.) χτυπά τις αυταπάτες που συνοδεύουν τις έννοιες της προόδου και της επιστήμης από την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας.

«Οι θύελλες της προόδου» (εκδόσεις ΚΨΜ)
Ο Ευτύχης Μπιτσάκης αποδομεί τις απλουστευτικές, απολιτικές ερμηνείες της σύγχρονης επιστήμης σε ένα φιλοσοφικό ταξίδι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

________
http://www.efsyn.gr/arthro/empros-tis-gis-oi-epistimones

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Σαράντα χρόνια Clash
Πετάει πετάει ο ιμπεριαλισμός

Ο μύθος της Αλήθειας και η έκφραση “γυμνή αλήθεια”

Αρκαδία Μαγική

Φωτογραφία: «Η Συκοφαντία του Απελλή», πίνακας του Σάντρο Μποτιτσέλι, Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία (1494-1495). Αριστερά φαίνεται η Αλήθεια γυμνή.

Η Αλήθεια ήταν θεότητα στην Ελληνική Μυθολογία, ιδεατή ανθρωπόμορφη προσω-ποποίηση της αλήθειας των αρχαίων Ελλήνων φερόμενη προστάτις της έννοιας. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ήταν κόρη του Δία. Ο Πλούταρχος την αναφέρει ως “Τροφό του θεού Απόλλωνα”, μαζί με την Κορυθάλεια.

Σύμφωνα με έναν μύθο του Αισώπου ο Προμηθέας είχε πλάσει την Αλήθεια από πηλό, πριν όμως την ζωντανέψει, o Δόλος έπλασε ένα δεύτερο ομοίωμα, που όμως του τέλειωσε ο πηλός και έτσι άφησε το έργο του χωρίς πόδια. Επιστρέφοντας ο Προμηθέας και βλέποντας τα δύο πανομοιότυπα καλλιτεχνήματα αποφάσισε να τα ζωντανέψει και τα δυο.

Η Αλήθεια περπάτησε, το ομοίωμα του Δόλου όμως δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα βήμα. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο η θεά Αλήθεια φορούσε λευκή εσθήτα και περιφέρονταν “λευκοχειμωνούσα” κοντά στο Αμφιαράειο.

Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την Αλήθεια Veritas, θεωρώντας την κόρη του Κρόνου (Saturnus), ή του Χρόνου (Tempus). Επειδή η Αλήθεια εικονίζονταν πάντα χωρίς στολίδια και πλούσια ενδύματα έναντι των άλλων θεοτήτων, ο Οράτιος την αποκαλούσε “nuda” Veritas, δηλαδή “γυμνή αλήθεια“. 

Από τότε καθιερώθηκε η ρητορική έκφραση “γυμνή αλήθεια”, ή “αλήθεια γυμνή” που λέγεται μέχρι και σήμερα εκ του γεγονότος ότι δεν χρειάζεται στην απόδοσή της ιδιαίτερα καλολογικά στοιχεία ή προλόγους, εξ ου ακόμη και η έκφραση “ωμή αλήθεια”.

Τέλος στη αρχαία Αίγυπτο όπως αναφέρει ο Κλαύδιος Αιλιανός στις διηγήσεις του ο Αιγύπτιος Αρχιερέας, ως δείγμα δίκαιου ανθρώπου, όταν εκτελούσε καθήκοντα δικαστή, κρεμούσε από το λαιμό του ιδιαίτερο περίαπτο από ζαφείρι που έφερε το όνομα “Αλήθεια“.

___________

Από τη Βικιπαίδεια, antikleidi.com

Ελληνικά Χρονικά (1824-1826)

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η εφημερίδα Ελληνικά Χρονικά, φύλλο 07 Ιαν. 1825

Τα Ελληνικά Χρονικά ήταν εφημερίδα πολιτική και πολεμική, δισεβδομαδιαία – συνήθως κάθε Τετάρτη και Σάββατο - που εκδιδόταν στο Μεσολόγγι από τον Ελβετό γιατρό Ιωάννη Ιάκωβο Μάγερ (Johann Jacob Meyer), από το 1824 έως το 1826, από το τυπογραφείο του Δημητρίου Μεσθενέως. Προμετωπίδα του κάθε φύλλου: «Ταπλείω οφέλη, τοις πλείοσι», του Βενιαμίν Φραγκλίνου.

Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε την 1η Ιανουαρίου 1824 και το τελευταίο 20 Φεβρουαρίου 1826.

Η πρώτη περίοδος της εφημερίδας διήρκεσε από 1η Ιανουαρίου 1824 έως 31 Δεκέμβρη 1824, περίοδος κατά την οποία κυκλοφόρησαν 106 φύλλα, η δεύτερη περίοδος διήρκεσε από τις 3 Ιανουαρίου έως τις 30 Δεκέμβρη του 1825 με 105 φύλλα και η τρίτη και τελευταία περίοδος από τις 6 έως τις 20 Φλεβάρη του 1826 με τη κυκλοφορία 15 φύλλων.^[1]

Η εφημερίδα διακινούνταν μόνο μέσω συνδρομητών έχοντας ένα ευρύ δίκτυο αντιπροσώπων – ενδεικτικά αναφέρουμε τον Κωνσταντίνο Μαυροκορδάτο στο Λιβόρνο που το 1824, εξυπηρετούσε τους Έλληνες του εξωτερικού. Στην Ύδρα τον Ιωσήφ Kιάππε, στη Ζάκυνθο και στη Κέρκυρα άλλους – οι οποίοι έγραφαν συνδρομητές, παρελάμβαναν και διένειμαν την εφημερίδα, η δε ετήσια συνδρομή της κόστιζε έξι ισπανικά τάλληρα, προπληρωτέα κάθε τρίμηνο. Η εφημερίδα ήταν τετρασέλιδη εκτός από τις φορές που η πληθώρα ύλης αύξανε το μέγεθός της, σε πεντασέλιδη ή και εξασέλιδη, διαστάσεων 24,5 × 20.

Εκατό φύλλα από κάθε έκδοση διανέμονταν δωρεάν στο λαό ύστερα από πρωτοβουλία της ελληνικής διοίκησης της εποχής καθώς η εφημερίδα ήταν ημιεπίσημο όργανο της Διοικήσεως της Δυτικής Ελλάδας.

Η ύλη της αποτελούνταν κυρίως από τις προκηρύξεις και ανακοινώσεις της ελληνικής διοίκησης, εσωτερικές και εξωτερικές ειδήσεις και συχνά δημοσίευε και λογοτεχνικά κείμενα, κυρίως ποιήματα, καθώς και επιστολές των συνδρομητών.

Αναλυτικότερα περιλάμβανε:

• μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρκετές ευρωπαϊκές και αμερικάνικες εφημερίδες, όσα αφορούσαν τον ελληνικό αγώνα
• όλες τις ανακοινώσεις, προκηρύξεις και διαγγέλματα της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας, του Εκτελεστικού και Βουλευτικού σώματος, τις ανακοινώσεις όλων των δημόσιων φορέων, των πολεμικών ανακοινώσεων,
• επιστολές των φιλελληνικών κομιτάτων του εξωτερικού, επιστολές βουλευτών ή των μελών του εκτελεστικού, επιστολές ιδιωτών που συμμετείχαν στη πολιτική ζωή της χώρας
• άρθρα γνώμης του εκδότη και συντάκτη της, όπως “περί ελευθερίας”, “περί θρησκείας”, “περί του δανείου”, κ.α.
• φιλολογικά άρθρα, όπως ποιήματα, ιστορική γεωγραφία,
• πολεμικά ανακοινωθέντα καθώς και πληροφορίες με τις κινήσεις των Τούρκων, και τις κινήσεις του ελληνικού στρατού και στόλου.^[2]

• 1Η ιστορία της εφημερίδας
• 2Σημειώσεις
• 3Βιβλιογραφία
• 4Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Η ιστορία της εφημερίδας

Ο Μάγερ

Το πιεστήριο έφτασε στο Μεσολόγγι τον Νοέμβρη του 1823 και η συνεργασία των Μεσθενέα-Μάγιερ αρχίζει όταν στις 18 Δεκεμβρίου 1823 κυκλοφορεί το φυλλάδιο της αναγγελίας-διαφήμισης της εφημερίδας, το οποίο περιλάμβανε ένα κείμενο του Μάγερ μαζί με ένα απόσπασμα του δοκιμίου περί ελευθεροτυπίας του Άγγλου θεωρητικού φιλοσόφου του Δικαίου, Τζέρεμι Μπένθαμ (Jeremy Bentham). Στις 24 Δεκέμβρη του 1824 βγήκε μια έκτακτη έκδοση των «Ελληνικών χρονικών», και τη 1η Ιανουαρίου 1824 αρχίζει η τακτική έκδοση της εφημερίδας.

Από το φύλλο αριθ. 32 της 20ης Απριλίου 1824 η εφημερίδα άρχισε να τυπώνεται στο αγγλικό πιεστήριο που έφερε με πολλές δυσκολίες στο Μεσολόγγι ο Άγγλος συνταγματάρχης Λέστερ Στάνχοουπ (Leicester Stanhope) δωρεά του Φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου.^[3]

Εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ήταν ο Ελβετός φιλέλληνας γιατρός Ιάκωβος Μάγερ, όπως προκύπτει από σχετική ειδοποίηση: «Ειδοποιούνται οι Κύριοι Συνδρομηταί, όταν λαμβάνωσιν οποιανδήποτε χρείαν πληροφορίας, ή ούτινος άλλου αναφερομένου εις την εφημερίδα, να διευθύνωσι τας επιστολάς των προς τον Συντάκτην, Δότορ Ιωάννην Ιάκωβον Μάγερ».^[4][5]

Η εφημερίδα συνεργαζόταν, αναδημοσιεύοντας κείμενα, και με την εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που εκδιδόταν στην Ύδρα από τον Ιωσήφ Κιάπε, με τον οποίο μάλιστα συνέστησαν και ταχυδρομική υπηρεσία, το καλοκαίρι του 1824. Η ταχυδρομική γραμμή εξυπηρετούσε εκτός από τη διακίνηση των εφημερίδων και τη διακίνηση ιδιωτικών επιστολών, με δρομολόγιο και σταθμούς Τριζόνια, Βοστίτσα (Αίγιο), Κόρινθος, Ναύπλιο.^[6]

Η έκδοσή τους συνέπεσε με την πιο ηρωική περίοδο για την εξέλιξη του Αγώνα στη Δυτική Στερεά Ελλάδα -από την Πρωτοχρονιά του 1824 μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου του 1826. Στο διάστημα όμως αυτό σημειώθηκαν αρκετές διακοπές στην έκδοσή τους που οφείλονταν στα δεινά του πολέμου και τις τραγικές συνθήκες που δημιούργησε ο γενικός αποκλεισμός της πόλης του Μεσολογγίου από τις στρατιές του Κιουταχή και του Ιμπραήμ, η έλλειψη εφοδίων κι ο λιμός που ακολούθησε. Στο φύλλο 65-66 της 19ης Αυγούστου 1825, η εφημερίδα δικαιολογώντας τις διακοπές αυτές γράφει: «Ζητούμε συγγνώμην από τους κυρίους συνδρομητάς μας διά την διακοπήν, την οποίαν εξ ανάγκης μεταχειριζόμεθα ενίοτε εις την εφημερίδα. αι συνεχείς ζημίαι, τας οποίας από τον εχθρικόν πυροβολισμόν πάσχει η τυπογραφία, γίνονται αιτίαι αναπόφευκτοι ταύτης της διακοπής…».

Η παρουσία του Βύρωνα και του συνταγματάρχη Στάνχοπ, του Pietro Gamba, φίλου και γραμματέα του Βύρωνα, εκδότη της ξενόγλωσσης εφημερίδας Τelegrafo Greco, και άλλων πολλών φιλελλήνων, συνετέλεσε ώστε να παρουσιάζονται στα Ελληνικά Χρονικά ειδήσεις, πληροφορίες και ενδιαφέρουσες εξιστορήσεις για τοφιλελληνικό κίνημα. Επίσης δημοσιεύονταν άρθρα για τη φιλολογία, για την ποίηση, κείμενα που πρόβαλαν εξέχουσες ελληνικές προσωπικότητες. Αλλά στα Ελληνικά Χρονικά δίνουν ιδιαίτερη προτεραιότητα στην πολιτική θεωρία: κείμενα διαπνεόμενα από φιλελεύθερο πνεύμα , συχνά επώνυμα, (Θεόδωρος Νέγρης, Σπυρίδων Τρικούπης κ.α )στις οποίες αναλύονται έννοιες όπως η δημοκρατία και η μοναρχία, η ελευθεροτυπία, ο δεσποτισμός, η αναρχία.^[7]

Ο Δημήτριος Μεσθενέας διηύθυνε το τυπογραφείο και κοντά του μαθήτευσαν οι Μεσολογγίτες Ιωάννης Πεπονής^[8] και Χρήστος Ντάγκλας, καθώς κι ο Σάμιος Σπυρίδων Παιδάκος.^[9] Τις μεταφράσεις για τον Μάγερ έκανε ο Δημήτριος Παυλίδης, δάσκαλος από τη Σιάτιστα κι ο Θανάσης Πεπονής βοηθούσε μερικές φορές στη στοιχειοθεσία.

Συνολικά τα "Ελληνικά Χρονικά" κυκλοφόρησαν 226 φύλλα (106 φ. το 1824, 105 φ. το 1825 και 15 φ. το 1826).

Η σειρά των φύλλων της εφημερίδας ανατυπώθηκε πρώτη φορά από τον Κ. Λεβίδη το 1840, και δεύτερη φορά από τους Χ.Σπανό και Ν.Νίκα το 1958.

Το αρχείο των φύλλων της εφημερίδας βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.^[6]

Σημειώσεις

1. Άλμα πάνω↑ Πεντακόσια χρόνια έντυπης παράδοσης. Έκδοση της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα, 2000, σελίδα 192
2. Άλμα πάνω↑ Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Έκδοση του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, 2008, σελ. 137-138>
3. Άλμα πάνω↑ Ο Stanhope είχε ακολουθήσει στην Ελλάδα τον λόρδο Βύρωνα κι ήταν απεσταλμένος από τη Φιλελληνική Εταιρεία του Λονδίνου με ιδιαίτερη αποστολή να οργανώσει ταχυδρομεία, υγειονομική υπηρεσία και να βοηθήσει κυρίως στην ίδρυση πολιτικών εφημερίδων. «Ο Συνταγματάρχης (Κολονέλος) Στανχόπος κτ, ελθών από Λόνδραν επιφορτισμένος υπό της εκεί Φιλελληνικής Εταιρείας (Κομιτάτου) δια να συνεργήση μετ’ εμού υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδος, μεταβαίνει ήδη εις την καθέδραν της Διοικήσεως, δια να Σας προσφέρη τας εκδουλεύσεις του, αι οποίαι θέλουν είσθαι μεγάλης ωφελείας πρόξενοι, και να Σας προβάλη μερικά σχέδιά του προς όφελος της Ελλάδος». (Εφημ. «Ελληνικά Χρονικά», φ. 1, απόσπασμα του γράμματος του Λόρδου Βύρωνος προς την Διοίκηση).
4. Άλμα πάνω↑ Εφημ. «Ελληνικά Χρονικά», φ. 9/30-1-1824.
5. Άλμα πάνω↑ Επίσημη εφημερίδα της Γερουσίας της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας είναι η χειρόγραφη εφημερίδα «Ο Αχελώος» - Εφημερίς Πολιτική της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος». Αυτή είναι η πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε ως επίσημο όργανο κυβερνητικής αρχής. Εκδιδόταν «εν Βραχωρίω» (Αγρίνιο) με εκδότη τον Αρχιγραμματέα της Δυτικής Ελλάδας Νικ. Λουριώτη κι είναι γνωστά τα δύο πρώτα φύλλα της με χρονολογίες 24 και 25 Φεβρουαρίου 1822.
6. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:6,0 6,1} Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Έκδοση του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, 2008, σελ. 137-138
7. Άλμα πάνω↑ Αικατερίνη Κουμαριανού, «Έντυπες εφημέριδες», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΒ, 1975, σελ.584
8. Άλμα πάνω↑ Η καταγωγή του ήταν από το Μεσολόγι κι ήταν γιος του πλοιάρχου Αναστάση Πεπονή. ‘Εμαθε την τυπογραφική τέχνη στην Τεργέστη όπου διέμενε κατά τα νεανικά του χρόνια. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και βοήθησε στην εκτύπωση των πρώτων επαναστατικών φυλλαδίων. Για την δράση του διώχθηκε από τους αυστριακούς, αλλά διέφυγε στην Κεφαλλονιά κι από εκεί έφθασε στο Μεσολόγγι. Μετά την εγκατάσταση του τυπογραφείου εργαζόταν άλλοτε ως μεταφραστής και άλλοτε ως στοιχειοθέτης, για την έκδοση των «Ελληνικών Χρονικών».
9. Άλμα πάνω↑ Ο Σπ. Παϊδάκος έμαθε την τυπογραφική τέχνη στο τυπογραφείο του Μάγιερ κι όπως αναφέρεται (Ανδρέα Χούμη: Η τυπογραφία εν Σύρω, Σύρος 1901) εργάστηκε ως τυπογράφος και στη Σύρο. Προλόγισε μια έκδοση του Στασινού Μικρούλη, που αναφέρεται έμμετρα και με λαϊκό τρόπο στις πολιορκίες του Μεσολογγίου (1822) και Αιτωλικού (1823) κι έχει τον μακροσκελή τίτλο: «Ιστορία της Δυτικής Χ(έρσου) Ελλάδος ποίημα απλούν...).

Βιβλιογραφία

• Ευάγγελος Α. Βουτσινάκης, Εθνικό Τυπογραφείο-Εφημερίς της Κυβερνήσεως, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2005.
• Γ.Δ. Δημακόπουλος, Η διοικητική οργάνωσις κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν, 1821-1827, εν Αθήναις 1966.
• Κ. Μάγερ, Ιστορία του ελληνικού Τύπου, τόμος Α΄ (1821 - 1826), Αθήνα 1957.
• Ν. Ε. Σκιαδάς, Χρονικό της Ελληνικής Τυπογραφίας, τόμοι Α' (1476 - 1828) και Γ’ (1863 - 1909), Αθήνα 1982.
• Στ. Κ. Τσίντζος, Μεσολόγγι κοιτίς της Ελευθερίας, Αθήναι 1936.
• Κ. Παπαρρηγόπουλος (Π. Καρολίδης - Γ. Αναστασιάδης), Ιστορία του Ελληνικού ‘Εθνους, Θεσσαλονίκη 1994.

πηγή:

Ελληνικά Χρονικά, Μέδουσα, Ψηφιακό Αποθετήριο: Ψηφιακό αντίγραφο τευχών της εφημερίδας
Βασίλης Φουρτούνης, Τα έντυπα της επανάστασης [1]